Historia gminy Poświętne jest nierozerwalnie związana z historią Podlasia. Nazwa „Podlasie” jest nazwą topograficzną, która była związana z sytuacją geopolityczną. Dotyczyła także położenia tej krainy pod Lachami (Podlachia, Podlasze). Pierwotnie znajdowała się ona w środku krain polskich i była wschodnią częścią Mazowsza, położoną w kącie zbiegu trzech działów wodnych: Wisły, Niemna i Prypeci. Na jej obszar składają się dorzecza Narwi, Leśnej, Dmuchawca, środkowego Bugu, Krzny i Nurca. U zarania istnienia państwa polskiego obszar gminy był typową krainą graniczną, położoną na skrzyżowaniu ważnych dróg międzynarodowych. Na jej terenie przenikały się i ścierały wpływy polskie (mazowieckie), ruskie, jaćwieskie i krzyżackie, a później litewskie. Z powodu takiego położenia toczyły się tu nieustanne walki, ludność dziesiątkowały zarazy i wojny, a ziemie uprawne porastały lasy. Zakończony w XV wieku proces tworzenia granicy między Wielkim Księstwem Litewskim i Mazowszem wprowadził względny spokój w regionie. Tym samym rozpoczął się intensywny rozwój gospodarki rolnej i osadnictwa.
Flaga gminy Szelków przedstawia godło herbu gminy w części czołowej, na płacie czerwonym o proporcji 5:8. Flagę opracował serwis heraldyczny Kamila Wójcikowskiego i Roberta Fidury.
Serwis zajmuje się projektowaniem herbów, flag i innych symboli samorządowych. Nadrzędnym celem serwisu jest poprawa kiepskiego stanu polskiej heraldyki samorządowej. Zainteresowane osoby mogą liczyć na profesjonalnie stworzony herb dla gminy oraz doradztwo.
Gmina Szelków położona jest w północnej części województwa mazowieckiego w powiecie makowskim. Graniczy z gminami: Czerwonka, Rzewnie, Obryte, Pułtusk, Karniewo, Maków Mazowiecki.
Herb gminy Szelków przedstawia w polu czerwonym z prawej św. Judę Tadeusza w długiej szacie srebrnej i z nimbem złotym, trzymającego w prawicy dwie pałki, w lewicy księgę oprawioną złoto, pośrodku św. Hieronim, w krótkiej szacie srebrnej i z nimbem złotym, trzymający lewicę na piersi i prawicę wyciągniętą w dół, do lwa śpiącego, złotego, leżącego u jego stóp; z lewej św. Szymon Apostoł w długiej szacie srebrnej i z nimbem złotym, trzymający w prawicy księgę oprawioną na złoto, w lewicy piłę. Całość na tarczy typu hiszpańskiego.
Herb nawiązuje do patronów miejscowej parafii, erygowanej 5 lutego 1402 pod wezwaniem ś.ś Judy Tadeusza, Szymona i Hieronima Wyznawcy. Z bliżej nieokreślonych przyczyn, po około 180 latach istnienia parafii, zapomniano o Hieronimie i obecnie patronami są tylko Juda i Szymon. Jest to drugi w Polsce herb z ś.ś Judą Tadeuszem i Szymonem (tych patronów ma jeszcze gmina Łączna, ale herb raczej nie jest zatwierdzony przez KH) oraz pierwszy w Polsce herb ze św. Hieronimem. Podobny w układzie herb (trzech świętych i zwierzę) ma tylko gmina Wielka Wieś.
Urząd Marszałkowski Województwa Podlaskiego
ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego 1, 15-888 Białystok
Flaga województwa podlaskiego została przyjęta uchwałą Nr LIV/448/02 sejmiku województwa podlaskiego z dnia 30 sierpnia 2002 r. Płat flagi województwa podlaskiego ma kształt prostokąta o proporcjach 5:8 (stosunek szerokości do długości), składa się z czterech pasów poziomych, równej szerokości w następujących barwach, kolejno od góry: biały, czerwony, żółty, i błękitny. Pas górny biały odnosi się do godeł herbu Orła i Pogoni; czerwony do barwy tarczy herbowej; pas żółty do złotej korony, dzioba i łap Orła, krzyża na tarczy rycerza, rękojeści miecza, ostrogi rycerza, i uprzęży końskiej; dolny błękitny do tarczy jeźdźca, siodła i czapraka końskiego.
Flaga Białegostoku uzyskała swój obecny kształt dnia 27 lutego 1995 r. na mocy uchwały nr XIII/76/95 Rady Miejskiej w Białymstoku. Barwami Białegostoku są biały, żółty i czerwony. Na fladze ułożone są one w trzech poziomych pasach o równej szerokości, na środku flagi znajduje się herb Białegostoku. Autorem wyglądu flagi jest artysta plastyk Tadeusz Gajl.
Wschodzący Białystok - Urząd Miejski w Białymstoku
W procesie tworzenia hasła promocyjnego i systemu identyfikacji wizualnej ważnym elementem był cykl konsultacji społecznych. Ważną rolę odegrało podchwycenie tematu przez media lokalne, które na bieżąco informowały mieszkańców o postępach w pracy nad strategią. A gdy przyszedł czas, by wybrać najtrafniejszą ideę przewodnią nowej marki, białostockie dzienniki przeprowadziły wśród swoich czytelników sondę, w której wzięło udział ponad 2 tysiące osób. Większość z ankietowanych postawiła na „Wschodzący Białystok”, co było zgodne z rekomendacją autorów strategii.
Pierwszym z działań zalecanych do wdrożenia przez strategię było opracowanie systemu identyfikacji wizualnej miasta. Kształt znaku graficznego, będącego najważniejszą częścią nowego systemu, odpowiada dynamicznemu i aspiracyjnemu charakterowi marki „Wschodzący Białystok”, a żółto-czerwona kolorystyka nawiązuje do barw od stuleci przypisanych stolicy Podlasia. Dzięki wprowadzeniu systemu identyfikacji wizualnej, komunikacja marketingowa miasta zyskała niepodważalny atut – stając się spójną, wyrazistą i konsekwentną.
2013 to rok wyjątkowy w historii województwa podlaskiego, w tym roku bowiem obchodzone jest 500-lecie województwa. W związku z tym jubileuszem zaplanowano wiele wydarzeń promujących region. Odbędą się m.in. Jubileuszowe Targi Samorządu Województwa Podlaskiego oraz Kongres Samorządu Województwa Podlaskiego.
Pierwsza wzmianka o województwie podlaskim i jego wojewodzie Sapiesze pochodzi z roku 1513. Jubileusz 500-lecia to okazja do wspomnienia o historii województwa oraz jego rozwoju. Z tej okazji samorząd województwa organizuje wiele ciekawych imprez. W ramach jubileuszowych targów, które odbędą się 25 i 26 kwietnia w Białymstoku zaprezentują się gminy i powiaty. Po raz kolejny będzie okazja przekonać się, że województwo podlaskie to prawdziwe bogactwo różnorodności.
Równolegle z targami odbędzie się gala Podlaskiej Marki Roku i Społecznej Inicjatywy Roku.
Więcej informacji na temat wydarzeń związanych z obchodami Jubileuszu na www.500latpodlaskiego.pl.
Flaga Supraśla to prostokątny płat tkaniny o stosunku wysokości do długości jak 5:8. Górną część flagi zajmuje czerwony trójkąt prostokątny, którego przyprostokątnymi są górna krawędź flagi oraz linia łącząca punkt położony na wysokości 2/5 wysokości flagi po stronie przy drzewcu z prawym górnym rogiem flagi. Dolną część flagi zajmuje podobny, odwrotnie ułożony czerwony trójkąt. Między nimi biegnie diagonalny pas barwy białej. Pośrodku flagi w pasie białym umieszczono herb Supraśla w ten sposób, że lewy górny skraj tarczy herbowej dotyka górnego trójkąta, a dolny skraj tarczy dolnego. Barwa trójkątów określona jest jako kolor z flagi narodowej - kolor ten jest bliski karmazynowi. W herbie miasta szaty postaci są czerwone w odcieniu cynober. Autorem flagi jest jest artysta plastyk Grzegorz Łoś.
Uzdrowisko Supraśl - Klejnot pośrodku lasu
Supraśl, to perła Puszczy Knyszyńskiej. Niezwykle atrakcyjny zakątek mający ponad 500-letnią tradycję, która złotymi zgłoskami wpisała się w historię Polski, Białorusi i Litwy. To potwierdzony mikroklimat, unoszące się w powietrzu olejki eteryczne i lecznicze borowiny. Aż chce się tu ciągle powracać i odkrywać jego tajemnice...
Supraśl powstał dokładnie w 1500 roku. Założyli go przybyli z pobliskiego Gródka mnisi św. Bazylego, którzy nie chcieli już dłużej przebywać w przeludnionej osadzie przy dworze Chodkiewiczów. Legenda spisana przez zakonników w XVIII w. głosi, że bracia puścili na wody Supraśli drewniany krzyż z relikwiami, prosząc Bożą Opatrzność, aby zatrzymał się w miejscu najbardziej dogodnym. Tam mieli wybudować klasztor.
W ten sposób właściciel puszczy porastającej okolice wspomnianego Gródka, Aleksander Chodkiewicz marszałek WRL wyraził zgodę na założenie w swoich dobrach klasztoru tradycji grecko-rusko-bizantyjskiej. Rozpoczęto budowę zespołu klasztornego hołdującego ideom pojednania między prawosławiem a katolicyzmem. Przez trzysta lat klasztor stanowił fundament rozwoju miejscowości, zarówno pod względem kulturowym jak i gospodarczym. Należał do prawosławnych (Mnisi św. Bazylego) i katolików obu obrządku (Bazylianie, Salezjanie).
Warto zwrócić uwagę na unikalną gotycką cerkiew obronną. W 1696 r. powstała Supraska Oficyna Wydawnicza O. Bazylianów, w której drukowano księgi liturgiczne i świeckie pisane w języku polskim, łacińskim i słowiańskim. Tu pierwszy raz wydano "Pieśni Nabożne" Franciszka Karpińskiego, polskie tłumaczenia "Podróży Guliwera" Jonathana Swifta, "Cyda" Piotra Cormeillle'a. Obecnie w Pałacu Opatów znajduje się Muzeum Ikon - interaktywna galeria sztuki sakralnej wschodniego chrześcijaństwa. W latach trzydziestych XIX wieku do Supraśla przybyli Wilhelm Zechert i Adolf Buchholtz - niemieccy włókiennicy ze Zgierza i Łodzi. Przenieśli tu swoje zakłady. Powstały też fabryki: Jansena, Alta, Aunerta, Cytrona, Koszade, Hirszhorna. Wykorzystując obfitość otaczającej miasto puszczy,rozwinął się tu również przemysł drzewny.
W II Rzeczpospolitej zaczęto też wykorzystywać walory uzdrowiskowe i wypoczynkowe miasta.
Okres II wojny światowej, okupacja sowiecka i hitlerowska zahamowały rozwój Supraśla. Całkowicie zniszczono wszystkie zakłady włókiennicze. Zdewastowano i podpalono zespół klasztorny, doprowadzono do ruiny kościół ewangelicki. W lipcu 1944, wycofujące się wojska okupacyjne wysadziły cerkiew Zwiastowania NMP.
Dziś Supraśl liczy ok. 4500 mieszkańców. Jego atrakcyjne położenie - w samym środku Puszczy Knyszyńskiej, stanowiącej jednocześnie obszar "Zielonych Płuc Polski", "Natura 2000" i Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej. "Diamentem" miasteczka jest potwierdzony naukowo mikroklimat, zdrowe powietrze nasycone olejkami eterycznymi pochodzącymi z drzew iglastych, a także lecznicze borowiny zlokalizowane pod wsią Sokołda.
ZABYTKI:
Klasztor Męski Zwiastowania NMP w Supraślu Miejsce, w którym w 1500 roku rodziła się historia Supraśla. Klasztor założony został przez mnichów św. Bazylego Wielkiego z fundacji marszałka Wielkiego Księstwa Litewskiego Aleksandra Chodkiewicza. W latach 1601-1839 klasztor był w posiadaniu unickiego Zakonu Bazylianów. W okresie zaborów, w latach 1839-1915 przeszedł w ręce Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
W okresie międzywojennym, ponownie w rękach katolików, tym razem jako siedziba Zakonu Salezjanów. Po 1945 r. klasztor przeznaczono na potrzeby oświatowe. Mieściło się w nim Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Obecnie jest w rękach Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Szybkiemu rozwojowi klasztoru w wieku XVIII sprzyjała oficyna wydawnicza, w której po raz pierwszy w Polsce opublikowano "Podróże kapitana Guliwera" Jonathana Swifta, "Pieśni Nabożne" Franciszka Karpińskiego, a wśród nich kolędę "Bóg się rodzi". W Supraślu w bazyliańskiej bibliotece klasztornej w 1823 r. odkryto Codex Suprasliensis, najstarszy zabytek języka starobułgarskiego. Obecnie w Pałacu Opatów znajduje się Muzeum Ikon -interaktywne muzeum sztuki sakralnej wschodniego chrześcijaństwa, prezentujące głównie rosyjskie ikony pozyskane przez służby celne na wschodniej granicy Polski. Supraski Monaster w 2011 roku został uznany za "Siódmy cud Polski".
Na szczególna uwagę zasługuje unikalna gotycka cerkiew obronna, wysadzona w 1944 roku. W latach 80 i 90 XX wieku została odbudowana, niestety bezpowrotnie przepadł wspaniały barokowy ikonostas z XVII wieku, wykonany przez gdańskich snycerzy.
Pałac Buchholtzów (obecnie Liceum Plastyczne) Powstał w XVIII w. jako dwór ekonoma klasztoru Bazylianów. W latach 1892-1903 przebudowany w stylu eklektycznym z przewagą secesji przez nowych właścicieli Buchholtzów - fabrykantów włókienniczych pochodzenia pruskiego. W skład zabudowań wchodzą również stajnia, wozownia, stróżówka oraz zachowane fragmenty parku secesyjnego - jednego z nielicznych w tej części Polski. We wnętrzach pałacu zachowało się wiele elementów pierwotnego wystroju. Od 1959 r. mieści się w nim Liceum Plastyczne im. Artura Grottgera - instytucja podległa Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Kaplica grobowa Buchholtzów Perła architektury neogotyckiej zaprojektowana przez Hugo Kudera z Warszawy. Ufundowana w 1904 roku przez Adelę Buchholtz, po tragicznej śmierci jej męża - Adolfa. Mauzoleum składa się z grobowca i wzniesionej nad nim kaplicy.
Dom Ogrodnika (zwany Starą Pocztą) Zbudowany przez Bazylianów w połowie XVIII w. Pierwotnie służył jako mieszkanie "włoskiego ogrodnika". W XIX wieku mieścił się tu rosyjski urząd pocztowy, przemianowany w 1919 r. na polską pocztę. Obecnie dom mieszkalny - rzadko już spotykany przykład drewnianego budownictwa z czterospadowym dachem polskim z mansardą i powiekowymi lukarnami. Badania archeologiczne przeprowadzone w 2011 roku, podczas budowy ul. Konarskiego potwierdziły istnienie na tym terenie cmentarza, na którym w XVI-XVII wieku grzebano mieszkańców Supraśla.
Domy Tkaczy Usytuowane wzdłuż ulicy 3-go Maja. Naśladowały wzorce budownictwa manufakturowego architekta z Brandenburgii Gidlyegio, tworzącego w końcu XVIII w. Supraskie Domy Tkaczy powstały w połowie XIX wieku. Inicjatorem ich budowy był Wilhelm Fryderyk Zachert, właściciel jednego z kilku działających w Supraślu przedsiębiorstw włókienniczych. Domy te, przeznaczone każdy dla czterech rodzin, pełniły funkcje mieszkań i miejsc pracy. Jedna część domu służyła do mieszkania w drugiej znajdował się warsztat tkacki.
Teatr Wierszalin Pierwotnie dom kolonijny dla młodzieży, zbudowany w latach 20. XX w. W okresie powojennym pełnił funkcję ośrodka kolonijnego, a następnie Gminnego Ośrodka Kultury. Od 1994 r. siedziba Teatru "Wierszalin" - znanej współcześnie sceny teatralnej. Teatr wielokrotnie zdobywał nagrody i wyróżnienia na krajowych i europejskich festiwalach artystycznych.
Kościół katolicki p.w. Świętej Trójcy Zbudowany w latach 1861-1863. Oddany do kultu religijnego w 1868 r, tuż po powstaniu 1863 roku. Było to możliwe tylko dlatego, że niemieccy mieszkańcy Supraśla zagwarantowali,iż kazania będą w języku niemieckim, a proboszcz zostanie sprowadzony z Niemiec. Tak też się stało, chociaż sprowadzony z Nadrenii ksiądz po roku został zesłany na Sybir za pomoc Unitom. W latach 1902-1903 dobudowano kruchtę z wieżą, chór i dwie zakrystie.
Kościół p.w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski Zbudowany w 1885 r. w stylu neogotyckim. Do 1939 r. był filialną świątynią Ewangelicko- Augsburską p.w. Zmartwychwstania Pańskiego, należącą do parafii ewangelickiej w Białymstoku. W latach 1939-1941 Sowieci, po usunięciu krzyży oraz sakralnego wyposażenia zorganizowali w kościele wojskowe kino. Po II wojnie, aż do remontu przeprowadzonego w początkach lat 80-tych XX w., dawna nieużytkowana świątynia ewangelicka groziła zawaleniem. W 1989 r. została odkupiona przez Kurię Rzymskokatolicką w Białymstoku od Konsystorza Ewangelicko - Augsburskiego w Warszawie. W kościele warto zobaczyć majestatyczny obraz Matki Bożej Supraskiej znajdujący się w centralnym miejscu świątyni oraz epitafium poświęcone biskupowi unickiemu - opatowi Ludwikowi Leonowi Jaworowskiemu (1764-1833).
Ratusz Miejski Pierwotnie żeńska szkoła prywatna zbudowana w 1906 r. dzięki ofiarności baronowej Józefiny Zachert. W okresie zaboru rosyjskiego prowadzono tu tajne lekcje języka polskiego i historii Polski. W 1927 r. budynek został podarowany społeczności Supraśla z zastrzeżeniem użytkowania go na cele oświatowe. Poprzez działalność oświatową Józefina Zachert podtrzymywała polskie tradycje i świadomość narodową Supraślan. W latach 90. XX w. obiekt ten został rozbudowany; użytkowany jest przez Urząd Miejski. Ma tu siedzibę Rada Miejska i Burmistrz Supraśla oraz Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej.
Dom Ludowy Zbudowany w 1934 r. w stylu modernistycznym jako siedziba supraskiego magistratu oraz różnych instytucji i placówek kulturalnych. Jego projektantem był inż. Jarosław Giryn, który również projektował budynek obecnego Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku. Z tego względu oba budynki wykazują bliskie podobieństwo. Unikalny przykład drewnianego modernizmu.
Dom Kleina (siedziba Centrum Kultury i Rekreacji w Supraślu) Zbudowany w końcu XIX w. jako dom administratora fabryki włókienniczej Buchholtzów. Następnie, do 1939 r. Dom Parafialny Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Supraślu. Jest to jeden z nielicznych murowanych obiektów budownictwa fabrycznego z przełomu XIX/XX w. W filmowej trylogii Jacka Bromskiego pt. "U Pana Boga za..." budynek ten i jego wnętrza służyły za Komisariat Policji w Królowym Moście". Od 2007 r. siedziba CKiR. Znajduje się tam Galeria Wiktora Wołkowa - znanego fotografika podlaskiej przyrody, laureata wielu nagród i autora albumów fotograficznych.
Biały Dworek zwany również Dworkiem Opata Jaworowskiego, bądź Zachertów Zbudowany w 1822 r. przez unickiego biskupa L.L.Jaworowskiego; ostatniego bazyliańskiego opata klasztoru supraskiego. Hierarcha mieszkał w nim w okresie letnim. W latach 1834-1939 należał do rodziny fabrykantów Zachertów. W latach 1988-1990 gruntownie wyremontowany; obecnie jest siedzibą Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej im. Witolda Sławińskiego.
Supraskie cmentarze Kaplica Grobowa Zachertów Pierwotnie cmentarz unicki założony w końcu XVIII w. i ewangelicki założony w połowie XIX wieku. W 1839 r. po likwidacji Unii przez władze carskie zorganizowano tam również cmentarz rzymskokatolicki prawosławny, ten ostatni istniał tu do końca XIX wieku. Znajdują się tu: rzymskokatolicka kaplica cmentarna p.w. Wszystkich Świętych, neoklasyczna kaplica grobowa Zachertów z 1885 r. i neogotycka kaplica grobowa Bucholtzów z 1904, mogiła prof. Witolda Sławińskiego - botanika, pomysłodawcy i inicjatora ochrony walorów przyrodniczych Puszczy Knyszyńskiej oraz pomnik Ludwiki Zachert- babci Andrzeja Małkowskiego- założyciela harcerstwa polskiego.
Supraski System Wodny Stworzony przez zakonników w XVI-XVII wieku. Rozciąga się między Supraślem, a Cieliczanką. Składa się z kanału długości 2,5 km., grobli oraz stawu młynowego. Unikalny obiekt staropolskiej myśli hydrotechnicznej tej części Europy. Warto się mu przyjrzeć do czego zachęca wygodna droga i dla pieszych i dla wielbicieli jazdy na rowerze.
Cmentarz Prawosławny - Podsupraśl Założony w 1900 r. cerkiew cmentarna p.w. Świętego Jerzego Zwycięzcy, zbudowana w 1901 roku za nią nieliczne już drewniane krzyże. Jak głoszą przekazy w XVIII wieku istniał tu erem (pustelnia) jednego z zakonników.
Gmina Ojrzeń, jako jednostka administracyjna powstała na przełomie lat 1825 – 1826. Tereny gminy były świadkiem wielu walk i doznały w trakcie nich wiele zniszczeń, nierzadko dotkliwych. W czasie wojen szwedzkich częściowo zniszczony został kościół parafialny w Kraszewie. Ogromne zniszczenia terenów gminy miały miejsce podczas kampanii napoleońskiej. Nie ominęły terenów gminy również wydarzenia Powstania Listopadowego, którego orędownikiem na tych terenach był hrabia Brunon Kiciński. Podczas I wojny światowej gmina znajdowała się pod okupacją niemiecką, a południowe jej tereny znalazły się na linii frontu. Podczas wojny polsko-radzieckiej w 1920r. w miejscowościach: Ojrzeń, Bronisławie, Kałki, Młock, Kraszewo trwały zacięte walki Bitwy Warszawskiej.W kampanii wrześniowej brało udział około 40 mieszkańców gminy, z którychw w obozach jenieckich i zagłady zginęło 34. Na terenie gminy prowadzona była działalność konspiracyjna. Działały tutaj Związek Walki Zbrojnej, AK, Bataliony Chłopskie.
Herb na fladze Połańca według przekazów historycznych wyobraża orła białego, wspartego szponami na myśliwskim rogu, gdzie tło tarczy koloru czerwonego orzeł biały, róg czarno-złoty.
Połaniec - miasto położone w powiecie staszowskim w południowo - wschodniej części województwa świętokrzyskiego. Od wschodu granicę gminy stanowi rzeka Wisła, zaś od północy i zachodu kompleks Lasów Golejowskich. Gmina Połaniec znajduje się we wschodniej części Niecki Połanieckiej będącej częścią Kotliny Sandomierskiej. Tutejszy krajobraz ukształtował lodowiec. Pofałdowany teren rozcinają doliny Wisły, Czarnej, Wschodniej i Kanału - Strumienia. Niecka Połaniecka opada 30-metrowym stopniem w kierunku wschodnim. W okolicy Połańca i Winnicy Wisła tworzy malowniczy przełom.
Administracyjnie gmina położona jest w powiecie staszowskim, w województwie świętokrzyskim. Prawie 20 % powierzchni gminy zajmują lasy, z przewagą drzewostanu sosnowego. Ponad 100 hektarów to stawy rybne. Cała jednostka administracyjna zajmuje 7 492 hektary, a na miasto przypada 1 741 ha. Zamieszkuje tu 12 400 osób, a w samym Połańcu 9 000 osób. W skład miasta i gminy wchodzą: miasto Połaniec i 17 wsi sołeckich Gmina ma charakter przemysłowo-rolniczy, 67 % jej mieszkańców zatrudnia przemysł, głównie energetyka. Elektrownia Połaniec oraz spółki powstałe przy elektrowni. W 1996 roku oddano do użytku krytą pływalnię „DELFIN”. W 1999 r. zakończono budowę wodociągów w Mieście i Gminie Połaniec. Sieć rozdzielcza osiągnęła długość 140 km. Zakończono również telefonizację Połańca.
Herb i flaga powiatu cieszyńskiego powstały za czasu I kadencji powiatowego samorządu terytorialnego. Herb powiatu stanowi orzeł złoty w polu niebieskim zwrócony w prawo, ukoronowany złotą otwartą koroną, z czerwonym językiem, z dodaną majuską C na piersiach, która odróżnia ten herb od herbu województwa opolskiego. Wpływ na kształt herbu miały konsultacje w lokalnym środowisku historycznym oraz uzasadnienie i opinia merytoryczna Wydziału Kultury, Sportu, Turystyki i Informacji Starostwa Powiatowego w Cieszynie, które zostały przyjęte przez Państwową Komisję Heraldyczną przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji – uchwałą nr 175-1/O/2000 z dnia 20 września 2000 r. Następnie, herb i flaga zostały zatwierdzone przez Radę Powiatu Cieszyńskiego uchwałą nr XXIX/181/2000 z dnia 28 grudnia 2000 r. Komisja Heraldyczna w swej opinii zaleciła jednakże dokonania kilku zmian w celu polepszenia wizerunku orła. W roku 2011 poprawiono rysunek orła w herbie i poprawiono tło. Nowe opracowanie herbu oraz projekty flagi, flagi stolikowej, banneru i pieczęci zostało przyjęte uchwałą nr IX/51/11 Rady Powiatu Cieszyńskiego z dnia 31 maja 2011r. w sprawie ustanowienia herbu, flagi, flagi stolikowej, banneru i pieczęci powiatu cieszyńskiego, po uzyskaniu uprzednio pozytywnej opinii Ministra właściwego do spraw administracji publicznej.