W dzisiejszej kartce z naszego kalendarza adwentowego nawiązujemy do zwyczaju robienia wianków adwentowych. Czym oni są? Skąd pochodzą? Co symbolizują? Odpowiedzi na te pytania zostaną zawarte w tym artykule.
Współczesne wieńce adwentowe często wykonuje się na drucianym kole, najczęściej z gałęzi szlachetnych drzew iglastych oraz liści laurowych i mahoniowych. Na wieńcu umieszcza się cztery świece, zazwyczaj białe, ale czasami zabarwione w zależności od koloru szat liturgicznych na poszczególne niedziele Adwentu, czyli trzy świece fioletowe i jedną różową lub czerwoną, których kolor wyraża radość oczekiwania na Mesjasza.
Bogata symbolika religijna
Symbolika wieńca adwentowego jest bardzo bogata. Okrągły kształt wieńca symbolizuje nieskończoność, życie wieczne i Boga. Gałęzie wiecznie zielonego drzewa iglastego są symbolem życia i wspólnoty. Cztery świece zapalane w każdą niedzielę Adwentu symbolizują zbliżanie się do prawdziwego światła, Jezusa Chrystusa. Każda świeca ma również swoje znaczenie. Pierwsza to Świeca Nadziei, druga to Świeca Pokoju, trzecia to Świeca Radości, a czwarta to Świeca Miłości. Całość jest symbolem nadziei na zwycięstwo życia nad ciemnością. Jest to także znak, że wspólnota chrześcijańska czuwa na modlitwie. Do wieńca dołączone są wstążki w kolorze czerwonym i fioletowym, co z kolei wskazuje na radość oczekiwania, a jednocześnie potrzebę wewnętrznego oczyszczenia i moralnego przygotowania na przyjście Chrystusa.
Pochodzenie wieńca
Tradycja wieńca adwentowego wywodzi się z tradycji protestanckiej, gdzie od razu przygotowuje się dwa wianki, jeden umieszcza się na drzwiach domu, a drugi zwykle umieszcza się w pomieszczeniu, w którym skupia się życie całej rodziny. Wieniec adwentowy pojawił się po raz pierwszy w 1833 roku w domu opieki dla porzuconych dzieci na przedmieściach Hamburga. Geneza wieńca adwentowego wiąże się z działalnością Johanna Hinricha Wicherna, niemieckiego pastora i teologa, który zainicjował tzw. Misję Wewnętrzną, mającą na celu odnowę życia chrześcijańskiego. Wichern prowadził swego rodzaju „wioską dziecięcą” i wprowadził dla swoich podopiecznych specjalne nabożeństwo na okres Adwentu, przygotowujące ich do Świąt Bożego Narodzenia. Nabożeństwo to odbywało się w sali ozdobionej jodłowymi gałązkami i rozpoczynało się zapaleniem świecy umieszczonej na dużym świeczniku, po czym nastąpiło czytanie słowa Bożego, pieśni, modlitwa i refleksja.
Nabożeństwo odprawiano codziennie i każdego dnia zapalano jedną świecę, przy czym świece na niedzielę były większe od pozostałych. Zwyczaj przygotowywania wieńca adwentowego bardzo szybko przyjął się w kręgach protestanckich, głównie na północy Niemiec, a zwłaszcza w miastach hanzeatyckich. Prawdopodobnie został przyjęty przez katolików w latach trzydziestych XX wieku. Choć pierwsza wzmianka o pojawieniu się tego zwyczaju na ziemiach polskich pojawiła się we Wrocławiu już w roku 1925.
Dzisiejsze wianki adwentowe
Tradycja ta przetrwała do dziś, zmniejszono jedynie liczbę świec – zamiast 24, zapalamy cztery, po jednej w każdą niedzielę Adwentu. W tradycji protestanckiej nie praktykuje się błogosławieństwa ani święceń wieńca. W tradycji katolickiej błogosławieństwa dokonuje się albo podczas Mszy św. rozpoczynającej okres Adwentu, albo podczas nabożeństwa wieczornego poprzedzającego pierwszą niedzielę Adwentu.
